Crime of Passion, Crime of a (wo)man.

In de krant van 30 juli 2014 stond dat ongeveer de helft van het aantal mannen die hebben meegedaan aan ouderschapstesten in Suriname, uiteindelijk niet de verwekker bleken te zijn. In een ander bericht las ik dat een belangrijk deel van het aantal moorden in Suriname in de relationele sfeer ligt. Mannen die hun vrouwen van kant maken en daarna zichzelf (of niet).

Dit doet de vraag rijzen of er enig verband kan bestaan tussen deze twee situaties, dat de vader niet de vader is en dan kan “doorslaan” en de partner vermoord?

Persoonlijk geloof ik in gelijkwaardigheid, respect en eerlijkheid in een relatie. Over het algemeen reageert men vol afschuw over de mannen die hun partner van kant hebben gemaakt. En terecht, een leven nemen is een ultieme daad en er zijn veel gevolgen aan verbonden vooral wanneer er ook nog kinderen in het spel zijn. Maar staan we ooit stil bij de rol van de vrouw in dit geheel? Juist omdat moord een ultieme daad is zouden we toch even stil moeten staan bij het gegeven dat iemand niet zomaar kan doorslaan.

Een vrouw is over het algemeen fysiek misschien niet gewelddadig naar een man toe in een relatie, maar hoe staat het met het mentaal gedeelte? Wat als een man, die zichzelf helemaal geeft aan zijn vrouw, voor alles zorgt, een keer thuiskomt en haar op heterdaad betrapt met een ander? Of wanneer de man na jaren erachter komt dat zijn kind niet zijn kind is? Ik geef nadrukkelijk aan dat geweld niet goedgekeurd kan worden, zowel fysiek als mentaal.

Ik hoor vaak hoe we onze jonge surinaamse mannen altijd bij moeten brengen om respect te hebben voor vrouwen, maar omgekeerd zouden vrouwen dat respect toch ook moeten hebben? Vrouwen klagen vaak (terecht) over het gedrag van mannen, maar wat leren we onze vrouwen over het hebben van respect voor onze mannen? Is het ok om te liegen tegen je partner, die (jarenlang) te laten geloven dat het kind van hem is, hem voor dat kind laat zorgen, en hem van dat kind laat houden wetende dat het kind niet de zijne is? Jammer genoeg komt het dan juist vaker voor bij stelletjes waarbij de man dan juist goed zorgt voor het gezin, maar dat “goed zijn van de man” door de vrouw verward wordt met zwakte, of de man is dan niet spannend genoeg.

De mens bedriegt elkaar dageljks, de uitzonderingen niet nagesproken, maar wanneer we deze resultaten van moord en geweld terugvinden in de maatschappij, zou het misschien ook goed zijn om te kijken naar het aandeel van beide partijen. Het hoeft niet altijd zo te zijn dat de vrouw het slachtoffer is en de man de initiele dader is geweest in bepaalde gevallen. Vrouwen zijn ook eerder bewust of onbewust in staat tranen te laten zien, en mannen tonen hun teleurstelling of pijn meestal door zich boos uit te laten. Vaak wordt dan verondersteld dat de vrouw het slachtoffer is.

In mijn bescheiden opinie lijkt het verstandig dat we ons nu ook meer gaan richten op de opvoeding van onze jonge vrouwen, los van de organisaties die steeds de mannen willen onderwijzen in hoe een voorbeeldige man te zijn, en een stabiel gezin te onderhouden. Misschien ook een vrouw mit’ vrouw?….