Maand: augustus 2014

Allereerst zal er aangegeven moeten worden dat het aannemen van deze wetten zeker voor een bepaald deel van de werkende klasse een goede financiële uitkomst zal bieden. Maar voor een ander deel en een andere groep in de samenleving zijn er gevolgen aan verbonden waarmee, gezien de nieuwe wetgeving, er geen rekening mee is gehouden.

Een van de grote filosofische denkers, Aristoteles, had een hele theorie over beweegredenen en argumenten waarbij dan uitgaande van waarheid, logica en effect een conclusie kon worden getrokken.

Logica: Voor een overzichtelijke analyse voor het realiseren van wettelijke regels, is het van essentieel belang om eerst alle elementen binnen een samenleving in kaart te brengen. Aan de hand van metingen en cijfers zou dan geconstateerd moeten worden wat de feitelijke situatie is om zodoende een zoveel mogelijk realistisch beeld te krijgen, en dan van daaruit logisch te bekijken wat het effect is, met andere woorden welke aspecten en groepen beïnvloeden elkaar direct en indirect, en is het effect positief of negatief? De groepen binnen deze context die elkaar direct beïnvloeden zijn: de producerende elementen werknemers, de werkgevers of bedrijven en het regulerend element, overheid.  De rest van de samenleving wordt ook indirect beïnvloed, hierbij zou rekening gehouden moeten worden met de volgende aspecten: werkloosheid, criminaliteit, corruptie, productiviteit en rendabiliteit.  (Het is mogelijk dat meerdere elementen niet zijn overzien)

Effect: In dit concreet geval de werknemers die een loonsverhoging ontvangen, beginnende bij 70%. Afhankelijk van de schaalverdeling van een bedrijf zal men het equivalent van de 70% bij alle salarissen moeten aanpassen.  Bijvoorbeeld:  een werknemer verdient SRD  500,00 en zal nu  vermeerderd met SRD 359,60 minimaal SRD 859,60 verdienen. Dat wil zeggen dat een andere werknemer in hetzelfde bedrijf logisch ook een verhoging zal willen.  Een werknemer die SRD 1000,00 verdient zal nu hoogstwaarschijnlijk (afhankelijk van het bedrijf) principieel een verhoging van  SRD 359,60 krijgen, totaal dus SRD 1359,60. Een bedrijf met 10 werknemers zal maandelijks nu minimaal (principieel) SRD 3596,00 meer uitgeven aan salarissen en jaarlijks SRD 43152,00. Op basis van rendabiliteit zal het bedrijf nu een afweging moeten maken, en zal genoodzaakt zijn om meer met minder te doen, het hoeft niet speciaal te zijn dat de werknemers “losgelaten” moeten worden, het minder inzetten van bepaalde machines kan ook een rol gaan spelen. Maar hoe dan ook, de productiviteit zal verminderen.

Verder zijn de pensioenen ook verhoogd naar SRD 5000,00. Geldt dit voor alle ambtenaren? Heeft men een totale som gemaakt van wat die kosten zullen zijn, vermeerderd met de salarissen van spook, ex-spookambtenaren en ex- overheidsfunctionarissen die al jarenlang niet produceren? In dit geval zijn er uitgaven waarbij er geen sprake kan zijn van rendabiliteit. Het is dus “vergooid” geld. En dit zal ongetwijfeld ook drukken op de belastingbetaler.

Conclusie: een deel van de werknemers lopen nu kans ontslagen te worden (werknemers), er kan dus meer werkloosheid ontstaan. Werkloosheid kan leiden tot meer criminaliteit.  De overheid is een regulerend orgaan, en huurt producerende actoren in en ontvangt ook van diezelfde producerende actoren uit de samenleving om dan weer de regulerende elementen binnen dat orgaan (de ambtenaren) meer te gaan betalen, die zelf niet produceren. De werknemers en het bedrijf lopen op lang termijn kans dus nu meer te verliezen, en de niet producerende elementen binnen het regulerend orgaan gaan nu een verhoogd pensioen ontvangen.  Mijn conclusie zal ik genoodzaakt moeten afsluiten met de volgende vragen:

Op wat voor calculatie zijn deze bedragen geconcludeerd? Hoe gaat men de pensioenen van SRD 5000,00 betalen wanneer de ziekenhuizen zelfs al geen suppletie meer kunnen ontvangen? Heeft de overheid een fonds waarbij men de bedrijven zal subsidiëren? Heeft de overheid voorzien in de mogelijkheid dat mensen hun baan kunnen kwijtraken, en hoe zal de overheid deze belasting betalende burgers tegemoetkomen?

Heeft men dus gereguleerd uitgaande van realistische gegevens en of feiten? Op welke logische redenen zijn deze besluiten gebaseerd? En is men wel degelijk nagegaan wat de effecten van deze regels of besluiten zouden kunnen zijn?

“Gim’ wan lekkers noh”…één van de meest voorkomende uitspraken in onze samenleving. We zouden denken dat het alleen de zwervers of straatbedelaars zijn die zich op deze manier uitlaten. Maar vreemd genoeg heeft deze uitspraak zijn oorsprong gevonden in een heel andere vorm op een heel ander niveau een aantal jaar geleden. Het schijnt werkelijk zo te zijn dat Kodjo, Mentor en Present één van de laatste Surinamers waren die zichtbaar het lef en zelfrespect hadden zich moedig te verzetten tegen ongerechtigheden. Zij waren bereid hun leven te geven voor een menswaardig bestaan en hebben het uiteindelijk ook gedaan op de brandstapel.

Tegenwoordig is er niet eens meer sprake van vechten voor een goed bestaan, men kent dat niet meer in geliefd Suriname, omdat men niet eens de moeite meer wil nemen om zelf vooruit te komen.

De media staan vol van (politieke) organisaties en landen die steeds maar schenkingen doen en/of doneren aan Suriname. En vol trots worden de giften ook nog in ontvangst genomen. De uitlating van “gim wan lekkers noh” heeft een ieder geïnfecteerd en kent status noch opleiding, en de infectie blijft maar uitbreiden en kweekt diepe stevige wortels.

Geen respect 
Onze jonge mensen zijn niet eens meer gemotiveerd om te studeren of te werken omdat grote delen van de generaties daarvoor het altijd ook zo hebben gedaan…op alle niveaus. Gestructureerd bedelen of gewoon datgene ‘nemen’ wat zij graag willen is dan een betere optie.

Men schijnt te vergeten dat degene die jouw ‘helpt’ of ‘steunt’ nooit oprecht respect voor je kan hebben omdat je met deze houding van hulpeloosheid toont niet eens zelfrespect te hebben. Dus als je niet eens respect hebt voor jezelf door te tonen dat je met je gaven en je talenten zelfstandig jezelf kan opbouwen, maar steeds zegt “geef me noh, want ik heb wel, maar ik kan niet, doe jij het dan geef je me een beetje”, hoe gaat de ander respect voor jou hebben?

En hoe kunnen we verwachten dat onze kinderen zelf initiatief nemen en de handen uit de mouwen steken om gezamenlijk de doelen te realiseren? Als ze al die jaren naar het voorbeeld van ons, de volwassenen of de voorbeeldfiguren, hebben gekeken was het alleen maar passiviteit en bedelen, en zij denken nu ook dat het zo hoort.

Samen doen 
De Surinaamse gemeenschap bestaat voor 60% uit jongeren. We hebben zoveel power, maar wat doen we ermee? Als we nu samenkomen en zelf aanpakken, kunnen we bergen verzetten.

We zijn te rijk, te sterk en te mooi om te bedelen en steeds te wachten op actie van eindverantwoordelijken die klaarblijkelijk hun verantwoordelijkheid niet willen dragen. Laten we samenkomen en de tools die onze Maker ons gegeven heeft gebruiken, laten we onze trots en zelfrespect aanwenden door onszelf en elkaar te laten zien wat we kunnen doen, door te doen.

Jarenlang hebben eindverantwoordelijken op alle niveaus gesproken maar doen kennen ze niet. Laten wij van deze generatie de rollen omkeren, laten wij doen en niet zoveel praten. Laten wij gezamenlijk en strategisch op basis van zelfrespect en respect opbouwen.

Ik kan het mis hebben maar het valt op dat wij Surinamers een aparte manier van communiceren hebben. We kunnen niet gewoon duidelijk aangeven wanneer we iets niet willen. Het lijkt alsof we geen nee durven te zeggen. Wanneer je met iemand een zakelijke afspraak wil maken en informeert naar de mogelijkheden, is het ongewoon dat men heel moeilijk een duidelijke “ nee” zal geven. Men stemt gewoon op dat moment toe, wetende dat het niet zal kunnen. Het gevolg is dat we dan achter de persoon moeten aanzitten, die wij uiteindelijk zullen, moeten en willen betalen voor hun nog te leveren dienst of produkt. Maar wanneer het eenmaal geleverd is, dan moet de betaling wel meteen geschieden.

Werkwijze van “nee”.

Er wordt afgestemd waarbij de persoon iets moet doornemen en jou zal laten weten of het doorgaat of niet. De afspraak is dus nog niet officieel. De persoon wist al vanaf het gesprek dat die het niet wil of kan doen, maar geeft dat niet meteen aan. “Ik bel je morgen om je te laten weten.” Je maakt na 2 tot 3 dagen contact met de persoon. Of er wordt dan niet opgenomen of er wordt aangegeven dat er over een week een antwoord wordt gegeven. Twee weken verder nog geen antwoord. Men vindt negeren de beste manier van omgaan omdat jij als wachtende het toch zal vergeten, opgeven en met rust zal laten. Het is de Surinaamse nee. Men gaat er waarschijnlijk vanuit dat het beleefd is gewoon niet terug te koppelen want een duidelijke en directe nee zou misschien onaardig overkomen?  En wanneer je de persoon dan tegenkomt een keertje dan wordt er geen woord over gerept, maar de persoon is dan wel heel vriendelijk, houdt small talk (wel een heel ingekorte small talk) en gaat verder.

Laten we nu van uitgaan dat de afspraak al is gemaakt: bijvoorbeeld een monteur die moet langskomen om een apparaat te repareren.  Verschijnt niet, en neemt niet op wanneer er gebeld wordt. Waar het op lijkt in deze gevallen is dat men liever ja zegt omdat jij als klant dan geen verdere afspraken zal maken. Dat is ook een van de vele vormen van de Surinaamse “nee”. De monteur weet dat hij het niet zal halen, maar wil tegelijkertijd jou niet kwijt als klant. Dus om jou als klant “voor de gek  te houden” komt beter uit voor hem omdat hij in de tussentijd dan snel zijn andere klanten (die hij ook voor de gek houdt) kan afwerken en alsnog geld kan ontvangen, voor zijn laat nagekomen afspraken.

Het niet durven nee te zeggen zal in enige mate ook wel verband kunnen hebben met het gegeven dat velen in een “overleversmode” verkeren. In mijn ander stuk “ Wij hosselaars van Suriname” wordt al diep daarop ingegaan. De hosselmentaliteit zorgt voor onrust, haast en dwangmatigheid.  Het maakt dat we niet in alle rust eerlijk kunnen aangeven waar we wel of niet voor staan. Het maakt ook vooral dat we alles zo snel mogelijk willen aangrijpen ongeacht wat het met de ander doet en ongeacht de eigen slechte reputatie die het met zich meebrengt. Zo iemand vindt het niet eens belangrijk dat men weet dat hij niet te vertrouwen is. Dus hij ontziet zijn eigen waarde, hoe zal hij jouw waarde zien? En zo ontstaat er veel wantrouwen, en dat zorgt op zich weer voor afstand. Hoe kunnen we met elkaar leven of vooruitkomen wanneer we elkaar niet kunnen vertrouwen?

Beste Srananmang op wie het betrekking moge hebben …. Is het niet voordelig om liever meteen aan te geven waar het op staat? Mocht de zakelijke afspraak niet meer doorgaan voor die ene keer, heb je de “verloren” klant juist gewonnen. Want die heeft geen vervelende ervaring met jou gehad. Men kan op jouw woord rekenen, omdat je karakter toont en karakter wekt vertrouwen. En vertrouwen dwingt respect af, en respect zorgt voor meer klanten.