Categorie: Uncategorized

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2014 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

A San Francisco cable car holds 60 people. This blog was viewed about 2,100 times in 2014. If it were a cable car, it would take about 35 trips to carry that many people.

Click here to see the complete report.

Ego wordt energetisch-spiritueel verklaard als de energievorm die zich manifesteert in de gedachten en emoties met de bedoeling de overtuiging van schaarste en gebrek als realiteit te laten manifesteren.  De instrumenten van ego zijn: pijn, angst voor pijn en leugen.

De verschillende vormen van gebrek kunnen zijn:

Gebrek in immateriële zin: geloof in gebrek aan eigen of authentieke waarde. Gevolgen: jaloezie, dominantie in (liefdes) relaties, manipulatie, zelfbedrog, bedrog, leugens en mondt zich verder uit tot hevige gevechten of moordgevallen, die veelal beginnen met felle discussies waarbij men hun gelijk moet krijgen (als dat nou gepaard gaat met het kleineren en/of vernederen van de ander doet er niet toe), men staat niet open en praat of vecht meer dan men liever luistert.

Gebrek in materiële zin: geloof in gebrek aan materieel overvloed zoals geld, middelen, en goederen. Gevolgen: diefstal, roofmoord, oplichting, wanbetaling, en de gevaarlijkste: corruptie.

Om even de focus te beperken op het ontstaan van corruptie:

Uit het instrument van ego, namelijk angst, ontstaat hebzucht. Hebzucht creëert corruptie, en corruptie is de meest meedogenloze vorm van misdaad, omdat het de verzameling is van diefstal, bedrog , oplichting, fraude, en is de oorzaak van een langzame dood die voor duizenden soms miljoenen mensen in één keer wordt bewerkstelligd.

Ego, gestoeld in de overtuiging van leugen van gebrek creëert verder ook de drang om te vechten voor overleving, omdat waarde of energie (leven) niet op een andere manier of tijdstip verkregen kan worden dan op dat moment alleen. Het gaat dus moeten vechten om te kunnen nemen van de ander op dat moment. Het meest ideale voor een corrupteling is dus de toestand waarbij het niet hoeven te vechten geen noodzaak meer is, omdat de kracht van dominantie het vechten anticipeert.

De nodige (3) stappen om dominantie over de vrije mensen of burgers te realiseren:

Stap 1: het gebruik maken van een geraffineerde creativiteit om de overtuiging van ongelijkheid tussen overheid en burger te indoctrineren. De ongelijkheid vindt zijn basis in de overtuiging dat het hoogste moraal bij de corrupteling ligt. Deze weet immers het beste wat goed is en wat kwaad is. De corrupteling laat geloven dat die de uitgekozen redder is en indoctrineert de rest vervolgens met ongelijkheid, afhankelijkheid en ongeloof in eigen kunnen. Overtuig de rest in hun innerlijk wezen dat zij lager en zwakker staan. Deze indoctrinatie is noodzakelijk omdat de illusie van een terechte machtstoekenning vereist is wil men controle… in de vorm van dominantie…. rechtvaardigen. Hierdoor wordt op elke vorm van weerstand of opstand van de vrije mens of burger geanticipeerd. De burger waant zich bij de gedachte van weerstand of opstand al onterecht bezig te zijn en leert dat ook aan de eigen kinderen en andere landgenoten.

Stap 2: om de continuïteit van overvloed voor zichzelf (de corrupteling) te kunnen garanderen, dient de dominantie in wetgeving vastgelegd te worden.

Stap 3: om het recht te laten doen gelden is het toe-eigenen en toepassen van geweldsmonopolie van eminent belang. Uiteindelijk is de angst voor pijn door middel van verbaal of non-verbaal geweld de beste stop achter de deur als controlemechanisme. En bij de meeste mensen is de angst zo diepgeworteld dat men zichzelf voorhoudt dat het beter is om gedomineerd te worden. Men levert hun eigen waarde in voor een leven van onderwerping.

Het besef van eigen waarde en vrijheid is daarom de belangrijkste tegenpool en daarmede het belangrijkste goed, omdat het de hoogste noodzaak is voor Ego om via gemanipuleerde dominantie onze vrijheden te beperken. Minder beweegruimte van de een betekent minder energie dus meer beweegruimte voor de ander meer energie, dat betekent meer kracht of macht.

Maar… vrij zijn in de geest betekent dat u uw eigenwaarde als levend wezen kent, erkent en belijdt. U beseft dan dat ongelijkheid een leugen is. U beseft dat ongelijkheid niet mogelijk is, omdat de menselijke vrije geest zo onbegrensd machtig en creatief is, dat het niet onderworpen kan worden aan onrechtvaardige regels en procedures.

De eigenwaarde creëert ook het besef van hoe belangrijk vrijheid is, omdat wat je van waarde acht voor jezelf, je dat ook vanzelfsprekend belangrijk acht voor de ander. Waarom, omdat hoe vrijer jij kan bewegen in jouw levensrol hoe sterker je bent, en hoe sterker de ander is in zijn of haar levensrol, hoe veiliger we allemaal zijn. Want wanneer een van ons valt, is het dan toch een troost om te mogen verkeren in de gedachten dat er sterke handen om ons heen zijn die ons kunnen opvangen?

Maar voordat we vrijheid kunnen ervaren is het belangrijk om kennis te maken met de informatie over onze innerlijke waarheid. Wie zijn wij? Hoe machtig zijn wij? Wat kunnen wij? Zijn we echt alleen in staat te leven met elkaar op basis van ongelijkheid en repressie? Of kunnen we onszelf toestaan gebruik te maken van onze innerlijke zachte almacht en zodoende met de hoge mate van verkregen intelligentie een samenleving te creëren op basis van vreedzame co-existentie? Kunnen wij onszelf zover brengen om te geloven in een vreedzame samenleving? Wat je gelooft, krijg je, ik…geloof het in ieder geval wel.

Uw levensrol, uw waarheid is met uw geboorte gekomen met de bedoeling een bijdrage te leveren aan de wereld. Probeer daarom uw eigen innerlijke waarheid en ook de innerlijke waarheid van de ander te ontdekken en wees er vrij in om het te accepteren en het te uiten, want uw waarheid is uw vrijheid en is uiteindelijk het enige wat u achterlaat. Ik denk…. dat de mensheid nu meer waarheid (vrijheid) dan leugen (dominantie) kan gebruiken.

Allereerst zal er aangegeven moeten worden dat het aannemen van deze wetten zeker voor een bepaald deel van de werkende klasse een goede financiële uitkomst zal bieden. Maar voor een ander deel en een andere groep in de samenleving zijn er gevolgen aan verbonden waarmee, gezien de nieuwe wetgeving, er geen rekening mee is gehouden.

Een van de grote filosofische denkers, Aristoteles, had een hele theorie over beweegredenen en argumenten waarbij dan uitgaande van waarheid, logica en effect een conclusie kon worden getrokken.

Logica: Voor een overzichtelijke analyse voor het realiseren van wettelijke regels, is het van essentieel belang om eerst alle elementen binnen een samenleving in kaart te brengen. Aan de hand van metingen en cijfers zou dan geconstateerd moeten worden wat de feitelijke situatie is om zodoende een zoveel mogelijk realistisch beeld te krijgen, en dan van daaruit logisch te bekijken wat het effect is, met andere woorden welke aspecten en groepen beïnvloeden elkaar direct en indirect, en is het effect positief of negatief? De groepen binnen deze context die elkaar direct beïnvloeden zijn: de producerende elementen werknemers, de werkgevers of bedrijven en het regulerend element, overheid.  De rest van de samenleving wordt ook indirect beïnvloed, hierbij zou rekening gehouden moeten worden met de volgende aspecten: werkloosheid, criminaliteit, corruptie, productiviteit en rendabiliteit.  (Het is mogelijk dat meerdere elementen niet zijn overzien)

Effect: In dit concreet geval de werknemers die een loonsverhoging ontvangen, beginnende bij 70%. Afhankelijk van de schaalverdeling van een bedrijf zal men het equivalent van de 70% bij alle salarissen moeten aanpassen.  Bijvoorbeeld:  een werknemer verdient SRD  500,00 en zal nu  vermeerderd met SRD 359,60 minimaal SRD 859,60 verdienen. Dat wil zeggen dat een andere werknemer in hetzelfde bedrijf logisch ook een verhoging zal willen.  Een werknemer die SRD 1000,00 verdient zal nu hoogstwaarschijnlijk (afhankelijk van het bedrijf) principieel een verhoging van  SRD 359,60 krijgen, totaal dus SRD 1359,60. Een bedrijf met 10 werknemers zal maandelijks nu minimaal (principieel) SRD 3596,00 meer uitgeven aan salarissen en jaarlijks SRD 43152,00. Op basis van rendabiliteit zal het bedrijf nu een afweging moeten maken, en zal genoodzaakt zijn om meer met minder te doen, het hoeft niet speciaal te zijn dat de werknemers “losgelaten” moeten worden, het minder inzetten van bepaalde machines kan ook een rol gaan spelen. Maar hoe dan ook, de productiviteit zal verminderen.

Verder zijn de pensioenen ook verhoogd naar SRD 5000,00. Geldt dit voor alle ambtenaren? Heeft men een totale som gemaakt van wat die kosten zullen zijn, vermeerderd met de salarissen van spook, ex-spookambtenaren en ex- overheidsfunctionarissen die al jarenlang niet produceren? In dit geval zijn er uitgaven waarbij er geen sprake kan zijn van rendabiliteit. Het is dus “vergooid” geld. En dit zal ongetwijfeld ook drukken op de belastingbetaler.

Conclusie: een deel van de werknemers lopen nu kans ontslagen te worden (werknemers), er kan dus meer werkloosheid ontstaan. Werkloosheid kan leiden tot meer criminaliteit.  De overheid is een regulerend orgaan, en huurt producerende actoren in en ontvangt ook van diezelfde producerende actoren uit de samenleving om dan weer de regulerende elementen binnen dat orgaan (de ambtenaren) meer te gaan betalen, die zelf niet produceren. De werknemers en het bedrijf lopen op lang termijn kans dus nu meer te verliezen, en de niet producerende elementen binnen het regulerend orgaan gaan nu een verhoogd pensioen ontvangen.  Mijn conclusie zal ik genoodzaakt moeten afsluiten met de volgende vragen:

Op wat voor calculatie zijn deze bedragen geconcludeerd? Hoe gaat men de pensioenen van SRD 5000,00 betalen wanneer de ziekenhuizen zelfs al geen suppletie meer kunnen ontvangen? Heeft de overheid een fonds waarbij men de bedrijven zal subsidiëren? Heeft de overheid voorzien in de mogelijkheid dat mensen hun baan kunnen kwijtraken, en hoe zal de overheid deze belasting betalende burgers tegemoetkomen?

Heeft men dus gereguleerd uitgaande van realistische gegevens en of feiten? Op welke logische redenen zijn deze besluiten gebaseerd? En is men wel degelijk nagegaan wat de effecten van deze regels of besluiten zouden kunnen zijn?

“Gim’ wan lekkers noh”…één van de meest voorkomende uitspraken in onze samenleving. We zouden denken dat het alleen de zwervers of straatbedelaars zijn die zich op deze manier uitlaten. Maar vreemd genoeg heeft deze uitspraak zijn oorsprong gevonden in een heel andere vorm op een heel ander niveau een aantal jaar geleden. Het schijnt werkelijk zo te zijn dat Kodjo, Mentor en Present één van de laatste Surinamers waren die zichtbaar het lef en zelfrespect hadden zich moedig te verzetten tegen ongerechtigheden. Zij waren bereid hun leven te geven voor een menswaardig bestaan en hebben het uiteindelijk ook gedaan op de brandstapel.

Tegenwoordig is er niet eens meer sprake van vechten voor een goed bestaan, men kent dat niet meer in geliefd Suriname, omdat men niet eens de moeite meer wil nemen om zelf vooruit te komen.

De media staan vol van (politieke) organisaties en landen die steeds maar schenkingen doen en/of doneren aan Suriname. En vol trots worden de giften ook nog in ontvangst genomen. De uitlating van “gim wan lekkers noh” heeft een ieder geïnfecteerd en kent status noch opleiding, en de infectie blijft maar uitbreiden en kweekt diepe stevige wortels.

Geen respect 
Onze jonge mensen zijn niet eens meer gemotiveerd om te studeren of te werken omdat grote delen van de generaties daarvoor het altijd ook zo hebben gedaan…op alle niveaus. Gestructureerd bedelen of gewoon datgene ‘nemen’ wat zij graag willen is dan een betere optie.

Men schijnt te vergeten dat degene die jouw ‘helpt’ of ‘steunt’ nooit oprecht respect voor je kan hebben omdat je met deze houding van hulpeloosheid toont niet eens zelfrespect te hebben. Dus als je niet eens respect hebt voor jezelf door te tonen dat je met je gaven en je talenten zelfstandig jezelf kan opbouwen, maar steeds zegt “geef me noh, want ik heb wel, maar ik kan niet, doe jij het dan geef je me een beetje”, hoe gaat de ander respect voor jou hebben?

En hoe kunnen we verwachten dat onze kinderen zelf initiatief nemen en de handen uit de mouwen steken om gezamenlijk de doelen te realiseren? Als ze al die jaren naar het voorbeeld van ons, de volwassenen of de voorbeeldfiguren, hebben gekeken was het alleen maar passiviteit en bedelen, en zij denken nu ook dat het zo hoort.

Samen doen 
De Surinaamse gemeenschap bestaat voor 60% uit jongeren. We hebben zoveel power, maar wat doen we ermee? Als we nu samenkomen en zelf aanpakken, kunnen we bergen verzetten.

We zijn te rijk, te sterk en te mooi om te bedelen en steeds te wachten op actie van eindverantwoordelijken die klaarblijkelijk hun verantwoordelijkheid niet willen dragen. Laten we samenkomen en de tools die onze Maker ons gegeven heeft gebruiken, laten we onze trots en zelfrespect aanwenden door onszelf en elkaar te laten zien wat we kunnen doen, door te doen.

Jarenlang hebben eindverantwoordelijken op alle niveaus gesproken maar doen kennen ze niet. Laten wij van deze generatie de rollen omkeren, laten wij doen en niet zoveel praten. Laten wij gezamenlijk en strategisch op basis van zelfrespect en respect opbouwen.

Ik kan het mis hebben maar het valt op dat wij Surinamers een aparte manier van communiceren hebben. We kunnen niet gewoon duidelijk aangeven wanneer we iets niet willen. Het lijkt alsof we geen nee durven te zeggen. Wanneer je met iemand een zakelijke afspraak wil maken en informeert naar de mogelijkheden, is het ongewoon dat men heel moeilijk een duidelijke “ nee” zal geven. Men stemt gewoon op dat moment toe, wetende dat het niet zal kunnen. Het gevolg is dat we dan achter de persoon moeten aanzitten, die wij uiteindelijk zullen, moeten en willen betalen voor hun nog te leveren dienst of produkt. Maar wanneer het eenmaal geleverd is, dan moet de betaling wel meteen geschieden.

Werkwijze van “nee”.

Er wordt afgestemd waarbij de persoon iets moet doornemen en jou zal laten weten of het doorgaat of niet. De afspraak is dus nog niet officieel. De persoon wist al vanaf het gesprek dat die het niet wil of kan doen, maar geeft dat niet meteen aan. “Ik bel je morgen om je te laten weten.” Je maakt na 2 tot 3 dagen contact met de persoon. Of er wordt dan niet opgenomen of er wordt aangegeven dat er over een week een antwoord wordt gegeven. Twee weken verder nog geen antwoord. Men vindt negeren de beste manier van omgaan omdat jij als wachtende het toch zal vergeten, opgeven en met rust zal laten. Het is de Surinaamse nee. Men gaat er waarschijnlijk vanuit dat het beleefd is gewoon niet terug te koppelen want een duidelijke en directe nee zou misschien onaardig overkomen?  En wanneer je de persoon dan tegenkomt een keertje dan wordt er geen woord over gerept, maar de persoon is dan wel heel vriendelijk, houdt small talk (wel een heel ingekorte small talk) en gaat verder.

Laten we nu van uitgaan dat de afspraak al is gemaakt: bijvoorbeeld een monteur die moet langskomen om een apparaat te repareren.  Verschijnt niet, en neemt niet op wanneer er gebeld wordt. Waar het op lijkt in deze gevallen is dat men liever ja zegt omdat jij als klant dan geen verdere afspraken zal maken. Dat is ook een van de vele vormen van de Surinaamse “nee”. De monteur weet dat hij het niet zal halen, maar wil tegelijkertijd jou niet kwijt als klant. Dus om jou als klant “voor de gek  te houden” komt beter uit voor hem omdat hij in de tussentijd dan snel zijn andere klanten (die hij ook voor de gek houdt) kan afwerken en alsnog geld kan ontvangen, voor zijn laat nagekomen afspraken.

Het niet durven nee te zeggen zal in enige mate ook wel verband kunnen hebben met het gegeven dat velen in een “overleversmode” verkeren. In mijn ander stuk “ Wij hosselaars van Suriname” wordt al diep daarop ingegaan. De hosselmentaliteit zorgt voor onrust, haast en dwangmatigheid.  Het maakt dat we niet in alle rust eerlijk kunnen aangeven waar we wel of niet voor staan. Het maakt ook vooral dat we alles zo snel mogelijk willen aangrijpen ongeacht wat het met de ander doet en ongeacht de eigen slechte reputatie die het met zich meebrengt. Zo iemand vindt het niet eens belangrijk dat men weet dat hij niet te vertrouwen is. Dus hij ontziet zijn eigen waarde, hoe zal hij jouw waarde zien? En zo ontstaat er veel wantrouwen, en dat zorgt op zich weer voor afstand. Hoe kunnen we met elkaar leven of vooruitkomen wanneer we elkaar niet kunnen vertrouwen?

Beste Srananmang op wie het betrekking moge hebben …. Is het niet voordelig om liever meteen aan te geven waar het op staat? Mocht de zakelijke afspraak niet meer doorgaan voor die ene keer, heb je de “verloren” klant juist gewonnen. Want die heeft geen vervelende ervaring met jou gehad. Men kan op jouw woord rekenen, omdat je karakter toont en karakter wekt vertrouwen. En vertrouwen dwingt respect af, en respect zorgt voor meer klanten.

Men zou oorlog kunnen definiëren als een conflict tussen twee of meer partijen waarbij de een de ander tracht te overheersen. Overheersen: de ander laten doen wat de overheersende wil. Wat inhoudt dat de ander dus moet doen, deze wordt dus onderworpen of laat zich onderwerpen.

Wanneer we hier in ons geliefd Suriname onze zaken gedaan moeten krijgen, en voor degenen komen te staan die voor de afhandeling van onze zaken verantwoordelijk worden gesteld en ook nog betaald worden hoor je in de meeste gevallen uitspraken als: “je moet lief kijken naar die mevrouw” of “ houd je rustig, want je hebt ze nodig, straks worden ze nog boos, want dan heb je een probleem, ze helpen je gewoon niet.” En dit vindt bijna op alle werkplekken plaats waarvan die mensen dienstbaar behoren te zijn.

Op meerdere werkplekken treffen we vaak de situatie aan waarbij de dienstdoenden tijdens werkuren hun zelf ingebouwde happy hour zo gezellig vinden dat het uitvoeren van hun werkzaamheden even geen prioriteit behoeft. Er wordt onderling dan gebabbeld over de alledaagse kiekjes. Wanneer u na urenlang te hebben gewacht of wekenlang achter een bepaald document zonder resultaat heeft aangezeten, uw limiet bereikt en dan vanwege uw begrijpelijke frustratie en panische situatie nog durft te protesteren, waarbij u eist dat zij hun werk serieus nemen door hun werk te doen, solliciteert u naar problemen.

Mo sor’ eng.. vanuit de gedachtengang “ ik ga je leren..” is de meest voorkomende reactie dan: “meneer/mevrouw, als u zo tekeer gaat gaan wij u niet helpen, wij halen de beveiliging erbij. Wanneer u zich gedraagt zullen wij dan kijken of we wat zullen doen.” Op zo een moment doen een paar zaken zich gelijktijdig voor: – u voelt zich vertrapt in uw menswaardigheid, u voelt het in uw eergevoel omdat de verantwoordelijke op dat moment eigenlijk tegen u zegt: “ik heb macht over u, u bent afhankelijk van mij, u gaat u nu aan mij onderwerpen omdat niemand mij gaat zeggen wat ik moet doen en wanneer ik het moet doen. Dat bepaal ik. Wat ik ook doe, hoe ik ook handel, u gaat mij respecteren en doet u dat niet, zal ik u het afdwingen al gaat het het leven van u, uw geliefden of uw bedrijf kosten. Want daar gaat het voor mij allemaal om, dat is het belangrijkste.” Zo iemand waant zich op dat moment een Godheid, alleen maar om de gegeven verantwoordelijkheid. Het feit dat u heeft geprotesteerd wordt voor deze verantwoordelijke als een rechtvaardiging gebruikt om zijn taak niet of niet naar behoren uit te voeren. Dus men gaat in ons geliefd Suriname tegenwoordig zo ver om niet te hoeven werken. Op dat moment vindt de overheersing en de onderwerping plaats.

Wij leven samen op een grondgebied waarbij het ons wordt aangeleerd om onderdanig te zijn aan degenen die wij betalen om hun werk te doen. Hun methodieken zijn zo subtiel en agressief, waarbij er zoveel angst is ingeboezemd dat wij onszelf en onze kinderen hebben geleerd die angsten om te zetten in gerechtvaardigd onderbouwde smoesjes die een makkelijke praktische uitkomst bieden, omdat je stem laten horen veel te vermoeiend en gevaarlijk lijkt.
De methodieken zijn effectief omdat ze gericht zijn tegen belangen van de betalende groep, zoals; schoolcijfers, inkomsten (broodvrees), en het wel of niet verkrijgen van vergunningen of andersoortige documenten die nodig zijn voor het kunnen (voort)bewegen in de maatschappij

Deze uitspraak van “je moet lief kijken naar die meneer of mevrouw” enz. wordt al op jonge leeftijd geïnstrueerd door de ouders. Het wordt vaak als een overlevingsmechanisme aan kinderen meegegeven door de ouders als het gaat om het gedrag op school. De leerkracht wordt een bepaalde onbewuste, en vaak onterechte machtspositie toegekend waarbij vaak vernederende uitlatingen voor lief moeten worden genomen door de leerlingen, en soms zelfs ook de ouders. Wanneer men deze uitspraak doet van “je moet lief kijken” met het achterliggend motief van onbewuste, en vooral onterechte machtstoekenning geeft de Surinamer aan nog steeds een slaaf te zijn, misschien op een ander niveau, maar niettemin een slaaf. En dat wij ons deze uitspraken eigen maken is één ding, maar om onze kinderen hiermee te voeden is het voortzetten van een gevaarlijke, destructieve trend, die onze kinderen leert dat slaaf zijn de beste en enige optie is, en zij zullen zich als volwassenen dienovereenkomstig gedragen in de maatschappij. Hiermee wordt deze aparte, onbewuste en subtiele psychologische burgeroorlog waar wij Surinamers ons vandaag in bevinden levend gehouden. We belagen elkaar niet met zichtbare wapens die ons terstond afmaken, maar met nog wredere wapens waarmee we elkaar op een onzichtbare wijze langzaam het leven ontnemen, een langzame dood.

Maar deze verantwoordelijken vergeten dat ze ons niet te hulp schieten, zij verrichten geen sociaal of onbetaald werk, het is hun plicht. Zij worden ervoor betaald. Zijn zij niet gemotiveerd of ontevreden over het salaris, dan is dat een conflict dat elders gevoerd moet worden maar niet op de plek waar er al mensen aanwezig zijn, die op hun beurt wel hun belastingen, schoolgelden en verzekeringspremies betalen en indirect dus ook de werkgevers van deze dienstdoenden zijn.
Wat nu wanneer het getij is gekeerd? Het zal dan een reden zijn om te denken binnen een context van:”oog om oog”, en hierdoor blijft deze psychologische burgeroorlog zich voortzetten.

Is dit de manier waarop we verder met elkaar moeten leven?

In de krant van 30 juli 2014 stond dat ongeveer de helft van het aantal mannen die hebben meegedaan aan ouderschapstesten in Suriname, uiteindelijk niet de verwekker bleken te zijn. In een ander bericht las ik dat een belangrijk deel van het aantal moorden in Suriname in de relationele sfeer ligt. Mannen die hun vrouwen van kant maken en daarna zichzelf (of niet).

Dit doet de vraag rijzen of er enig verband kan bestaan tussen deze twee situaties, dat de vader niet de vader is en dan kan “doorslaan” en de partner vermoord?

Persoonlijk geloof ik in gelijkwaardigheid, respect en eerlijkheid in een relatie. Over het algemeen reageert men vol afschuw over de mannen die hun partner van kant hebben gemaakt. En terecht, een leven nemen is een ultieme daad en er zijn veel gevolgen aan verbonden vooral wanneer er ook nog kinderen in het spel zijn. Maar staan we ooit stil bij de rol van de vrouw in dit geheel? Juist omdat moord een ultieme daad is zouden we toch even stil moeten staan bij het gegeven dat iemand niet zomaar kan doorslaan.

Een vrouw is over het algemeen fysiek misschien niet gewelddadig naar een man toe in een relatie, maar hoe staat het met het mentaal gedeelte? Wat als een man, die zichzelf helemaal geeft aan zijn vrouw, voor alles zorgt, een keer thuiskomt en haar op heterdaad betrapt met een ander? Of wanneer de man na jaren erachter komt dat zijn kind niet zijn kind is? Ik geef nadrukkelijk aan dat geweld niet goedgekeurd kan worden, zowel fysiek als mentaal.

Ik hoor vaak hoe we onze jonge surinaamse mannen altijd bij moeten brengen om respect te hebben voor vrouwen, maar omgekeerd zouden vrouwen dat respect toch ook moeten hebben? Vrouwen klagen vaak (terecht) over het gedrag van mannen, maar wat leren we onze vrouwen over het hebben van respect voor onze mannen? Is het ok om te liegen tegen je partner, die (jarenlang) te laten geloven dat het kind van hem is, hem voor dat kind laat zorgen, en hem van dat kind laat houden wetende dat het kind niet de zijne is? Jammer genoeg komt het dan juist vaker voor bij stelletjes waarbij de man dan juist goed zorgt voor het gezin, maar dat “goed zijn van de man” door de vrouw verward wordt met zwakte, of de man is dan niet spannend genoeg.

De mens bedriegt elkaar dageljks, de uitzonderingen niet nagesproken, maar wanneer we deze resultaten van moord en geweld terugvinden in de maatschappij, zou het misschien ook goed zijn om te kijken naar het aandeel van beide partijen. Het hoeft niet altijd zo te zijn dat de vrouw het slachtoffer is en de man de initiele dader is geweest in bepaalde gevallen. Vrouwen zijn ook eerder bewust of onbewust in staat tranen te laten zien, en mannen tonen hun teleurstelling of pijn meestal door zich boos uit te laten. Vaak wordt dan verondersteld dat de vrouw het slachtoffer is.

In mijn bescheiden opinie lijkt het verstandig dat we ons nu ook meer gaan richten op de opvoeding van onze jonge vrouwen, los van de organisaties die steeds de mannen willen onderwijzen in hoe een voorbeeldige man te zijn, en een stabiel gezin te onderhouden. Misschien ook een vrouw mit’ vrouw?….

Suriname is een vredig land , omdat het zo uniek is dat er in dit land een moskee en een synagoge naast elkaar staan. Maar hoe vredig leven we in de werkelijkheid met elkaar? Als vervolg op het stuk van psychologische oorlogvoering, waarin de psychologische burgeroorlog uiteengezet wordt, valt het op dat het logischerwijs allemaal begint bij de communicatie.  Communicatie is afgeleid van het latijns woord: “communicare” en stoelt op het concept van: “samen bouwen”.  Samen bouwen door te communiceren met jezelf en dan door te communiceren met elkaar. Het verondersteld dus het gegeven dat door een constructief samen komen en praten met elkaar er opbouw plaats kan vinden. Hoe opbouwend praten of communiceren wij met onszelf, laat staan met elkaar?

Het is opvallend dat men vaak bepaalde onderwerpen zoals politiek en religie  vermijdt om over te discussieren, en dat is terecht…..of niet…? Of ook wanneer we het bijvoorbeeld hebben over de omgang van een leerling op school, patïent bij een bepaalde gezondheidskliniek, of  een burger die zich naar een bepaalde overheidsinstantie begeeft. In deze gevallen is de heersende gedachtengang  om de dienstdoenden met een zowat min of meer  reeds van tevoren onderworpen geest te benaderen. Het zal in je voordeel werken als je ze “lief” aankijkt. Want het uiten van je mening staat gelijk aan het niet hebben van respect voor de ander. De universele geest functioneert het best wanneer die op basis van gelijkwaardigheid functioneert. Wanneer  twee of meer individuen op gelijkwaardige basis met elkaar communiceren kan er gebouwd worden. Deze vorm van communicatie begint logischerwijs bij jezelf. Als je niet eens eerlijk kan zijn met jezelf, hoe kan je dat dan met een ander? En als je niet eens voor jezelf aanvoelt op een rustgevende manier vooruit te willen komen, hoe ga je dat dan kunnen bewerkstelligen met een ander?

Vrijheid van meninsuiting? Maar wat het meest opvalt is, in mijn bescheiden opinie; is dat wanneer men deze stagnerende onderwerpen bespreekbaar wil maken met de bedoeling om uit deze destructieve comfortzone te geraken, er vaak de uitlating gedaan wordt dat er dan ruzie gezocht wordt…? “war is already upon us”, en in dit geval de psychologische burgerooglog.  Wanneer we over deze zaken stil moeten blijven, behoud ons zwijgen  de ‘zoete’, maar oncomfortabele vrede dan juist niet, waardoor juist het onrecht of deze psychologische burgeroorlog in stand wordt gehouden? Respect is een van de basis ingredïenten voor omgang. Wanneer er opmerkingen worden gemaakt en-of vragen worden gesteld met de bedoeling het geheel te doen ontwikkelen, zal een repressieve en boze reactie een oplossing brengen? En als de opmerkingen of vragen technisch niet correct zijn, is een technisch onderbouwd argument dan niet constructief en vooruitstrevend in plaats van een emotionele reactie die verblind is van nuchterheid en rede? Mijn volk gaat ten onder, door een gebrek aan kennis (Hosea 4:6) Het is juist een gelegenheid voor de verkondigers van moraal en liefde om de intentie van hun boodschap met meer geldigheid en geloofwaardigheid te omkleden door op een voobeeldige manier in alle rust en vrede antwoorden te geven waar mogelijk is. En, waar de antwoorden uitblijven, om dan te trachten om samen met de vrager daaruit te komen.  Hierdoor ontstaat de kans dat kracht en kennis  in de gemeenschap bij alle individuen toeneemt.

De verkondiger van liefde en moraal zou dan ook de eerste  persoon moeten zijn om de vragen openhartig en liefdevol te beantwoorden, waardoor meteen ook het voorbeeld gegeven wordt om te laten zien op wat voor  liefdevolle manier dat ook gedaan kan worden. Communicatie met als motief ‘samen bouwen”, werkt dan ook het beste wanneer we ons openstellen voor elkaars waarheden die verankerd liggen in onze gedachten. De “lijn” zou open moet staan, en niet afgesloten moeten zijn. Natuurlijk blijven we positief en hopen we dat Suriname ooit dat punt bereikt waar we over alle onderwerpen openhartig kunnen babbelen, niet met de bedoeling om maar steeds ons gelijk te krijgen, maar op basis van een gezamenlijke evaluatie waarbij het doel gericht is op samen bouwen.

Rumi Knoppel

Surinaamse jongeren namen de volgende gedragslijnen over van De Nationale Assemblee als voorbeeld voor hun eigen vergaderingen van hun nieuw opgerichte organisatie. De jongeren meenden dat door deze gedragslijnen over te nemen het aspect van samenwerken effectief en constructief gerealiseerd zou kunnen worden. Gedragslijnen voor DNA-leden TIJDENS een spreekbeurt:

1.Uw mobiel NIET UITZETTEN en ook NIET op SILENT ZETTEN want u moet telefonisch bereikbaar zijn, VOORAL tijdens de vergadering. U kunt het niet maken om MEER aandacht te schenken aan de onderwerpen van landsbelang dan aan uw privébelangen.

2. Voelt u zich vrij om te pingen of te bellen, dit liefst TERWIJL de spreker aan het woord is.

3. Het meest geschikte moment om de krant te lezen, is wanneer de spreker aan het woord is. (Niet thuis, want dan gaat u in uw privétijd.)

4. TERWIJL de spreker aan het woord is, is het verstandig om met uw collega de ditjes en datjes van de dag te bespreken. Een ander en beter geschikt tijdstip gaat u niet vinden vanwege de drukte van uw persoonlijke werkzaamheden. Wanneer de leden van de vergadering dit effectief genoeg doen, zal het gewenste “onder de markt en animal farm” effect respect van het volk afdwingen.

5. Uw mening en kritiek het liefst uiten TERWIJL de spreker NOG aan het woord is. Doe dit liefst zo LUID en ONDUIDELIJK mogelijk. De spreker NIET laten uitpraten is bovenal constructief voor een goede en opbouwende communicatie.

6. Bij het uiten van uw mening is het zeer belangrijk om zo persoonlijk mogelijk gericht te zijn. Dit DIENT het ALGEMEEN BELANG. U dient deze gedragslijnen strikt op te volgen. Zo toont u respect aan de spreker en het volk door uw onverdeelde aandacht NIET te geven. U realiseert bovenal een productief en strategisch vergader effect. Swit’ Sranang, verontschuldig mijn satirische benadering. Maar er wordt vaker geconstateerd dat de communicatienorm van Surinamers over het algemeen bestaat uit het gegeven dat beide of meerdere partijen op hetzelfde moment zich uiten waarbij er niet naar elkaar, maar naar zichzelf wordt geluisterd. Het woord communicatie is afgeleid van het Latijns woord communicare, hetgeen betekent: delen met, IETS GEMEENSCHAPPELIJKS MAKEN en stoelt op het principe van ‘samen bouwen’. Mijn hoop is dat wij als Surinamers meer naar elkaar gaan luisteren. Mogen we daarin slagen dan verkeer ik onder de bescheiden veronderstelling dat het ontwikkelingstempo van Suriname drastisch zal verhogen.

Rumi Knoppel