Auteur: rumiknoppel

Men zou oorlog kunnen definiëren als een conflict tussen twee of meer partijen waarbij de een de ander tracht te overheersen. Overheersen: de ander laten doen wat de overheersende wil. Wat inhoudt dat de ander dus moet doen, deze wordt dus onderworpen of laat zich onderwerpen.

Wanneer we hier in ons geliefd Suriname onze zaken gedaan moeten krijgen, en voor degenen komen te staan die voor de afhandeling van onze zaken verantwoordelijk worden gesteld en ook nog betaald worden hoor je in de meeste gevallen uitspraken als: “je moet lief kijken naar die mevrouw” of “ houd je rustig, want je hebt ze nodig, straks worden ze nog boos, want dan heb je een probleem, ze helpen je gewoon niet.” En dit vindt bijna op alle werkplekken plaats waarvan die mensen dienstbaar behoren te zijn.

Op meerdere werkplekken treffen we vaak de situatie aan waarbij de dienstdoenden tijdens werkuren hun zelf ingebouwde happy hour zo gezellig vinden dat het uitvoeren van hun werkzaamheden even geen prioriteit behoeft. Er wordt onderling dan gebabbeld over de alledaagse kiekjes. Wanneer u na urenlang te hebben gewacht of wekenlang achter een bepaald document zonder resultaat heeft aangezeten, uw limiet bereikt en dan vanwege uw begrijpelijke frustratie en panische situatie nog durft te protesteren, waarbij u eist dat zij hun werk serieus nemen door hun werk te doen, solliciteert u naar problemen.

Mo sor’ eng.. vanuit de gedachtengang “ ik ga je leren..” is de meest voorkomende reactie dan: “meneer/mevrouw, als u zo tekeer gaat gaan wij u niet helpen, wij halen de beveiliging erbij. Wanneer u zich gedraagt zullen wij dan kijken of we wat zullen doen.” Op zo een moment doen een paar zaken zich gelijktijdig voor: – u voelt zich vertrapt in uw menswaardigheid, u voelt het in uw eergevoel omdat de verantwoordelijke op dat moment eigenlijk tegen u zegt: “ik heb macht over u, u bent afhankelijk van mij, u gaat u nu aan mij onderwerpen omdat niemand mij gaat zeggen wat ik moet doen en wanneer ik het moet doen. Dat bepaal ik. Wat ik ook doe, hoe ik ook handel, u gaat mij respecteren en doet u dat niet, zal ik u het afdwingen al gaat het het leven van u, uw geliefden of uw bedrijf kosten. Want daar gaat het voor mij allemaal om, dat is het belangrijkste.” Zo iemand waant zich op dat moment een Godheid, alleen maar om de gegeven verantwoordelijkheid. Het feit dat u heeft geprotesteerd wordt voor deze verantwoordelijke als een rechtvaardiging gebruikt om zijn taak niet of niet naar behoren uit te voeren. Dus men gaat in ons geliefd Suriname tegenwoordig zo ver om niet te hoeven werken. Op dat moment vindt de overheersing en de onderwerping plaats.

Wij leven samen op een grondgebied waarbij het ons wordt aangeleerd om onderdanig te zijn aan degenen die wij betalen om hun werk te doen. Hun methodieken zijn zo subtiel en agressief, waarbij er zoveel angst is ingeboezemd dat wij onszelf en onze kinderen hebben geleerd die angsten om te zetten in gerechtvaardigd onderbouwde smoesjes die een makkelijke praktische uitkomst bieden, omdat je stem laten horen veel te vermoeiend en gevaarlijk lijkt.
De methodieken zijn effectief omdat ze gericht zijn tegen belangen van de betalende groep, zoals; schoolcijfers, inkomsten (broodvrees), en het wel of niet verkrijgen van vergunningen of andersoortige documenten die nodig zijn voor het kunnen (voort)bewegen in de maatschappij

Deze uitspraak van “je moet lief kijken naar die meneer of mevrouw” enz. wordt al op jonge leeftijd geïnstrueerd door de ouders. Het wordt vaak als een overlevingsmechanisme aan kinderen meegegeven door de ouders als het gaat om het gedrag op school. De leerkracht wordt een bepaalde onbewuste, en vaak onterechte machtspositie toegekend waarbij vaak vernederende uitlatingen voor lief moeten worden genomen door de leerlingen, en soms zelfs ook de ouders. Wanneer men deze uitspraak doet van “je moet lief kijken” met het achterliggend motief van onbewuste, en vooral onterechte machtstoekenning geeft de Surinamer aan nog steeds een slaaf te zijn, misschien op een ander niveau, maar niettemin een slaaf. En dat wij ons deze uitspraken eigen maken is één ding, maar om onze kinderen hiermee te voeden is het voortzetten van een gevaarlijke, destructieve trend, die onze kinderen leert dat slaaf zijn de beste en enige optie is, en zij zullen zich als volwassenen dienovereenkomstig gedragen in de maatschappij. Hiermee wordt deze aparte, onbewuste en subtiele psychologische burgeroorlog waar wij Surinamers ons vandaag in bevinden levend gehouden. We belagen elkaar niet met zichtbare wapens die ons terstond afmaken, maar met nog wredere wapens waarmee we elkaar op een onzichtbare wijze langzaam het leven ontnemen, een langzame dood.

Maar deze verantwoordelijken vergeten dat ze ons niet te hulp schieten, zij verrichten geen sociaal of onbetaald werk, het is hun plicht. Zij worden ervoor betaald. Zijn zij niet gemotiveerd of ontevreden over het salaris, dan is dat een conflict dat elders gevoerd moet worden maar niet op de plek waar er al mensen aanwezig zijn, die op hun beurt wel hun belastingen, schoolgelden en verzekeringspremies betalen en indirect dus ook de werkgevers van deze dienstdoenden zijn.
Wat nu wanneer het getij is gekeerd? Het zal dan een reden zijn om te denken binnen een context van:”oog om oog”, en hierdoor blijft deze psychologische burgeroorlog zich voortzetten.

Is dit de manier waarop we verder met elkaar moeten leven?

In de krant van 30 juli 2014 stond dat ongeveer de helft van het aantal mannen die hebben meegedaan aan ouderschapstesten in Suriname, uiteindelijk niet de verwekker bleken te zijn. In een ander bericht las ik dat een belangrijk deel van het aantal moorden in Suriname in de relationele sfeer ligt. Mannen die hun vrouwen van kant maken en daarna zichzelf (of niet).

Dit doet de vraag rijzen of er enig verband kan bestaan tussen deze twee situaties, dat de vader niet de vader is en dan kan “doorslaan” en de partner vermoord?

Persoonlijk geloof ik in gelijkwaardigheid, respect en eerlijkheid in een relatie. Over het algemeen reageert men vol afschuw over de mannen die hun partner van kant hebben gemaakt. En terecht, een leven nemen is een ultieme daad en er zijn veel gevolgen aan verbonden vooral wanneer er ook nog kinderen in het spel zijn. Maar staan we ooit stil bij de rol van de vrouw in dit geheel? Juist omdat moord een ultieme daad is zouden we toch even stil moeten staan bij het gegeven dat iemand niet zomaar kan doorslaan.

Een vrouw is over het algemeen fysiek misschien niet gewelddadig naar een man toe in een relatie, maar hoe staat het met het mentaal gedeelte? Wat als een man, die zichzelf helemaal geeft aan zijn vrouw, voor alles zorgt, een keer thuiskomt en haar op heterdaad betrapt met een ander? Of wanneer de man na jaren erachter komt dat zijn kind niet zijn kind is? Ik geef nadrukkelijk aan dat geweld niet goedgekeurd kan worden, zowel fysiek als mentaal.

Ik hoor vaak hoe we onze jonge surinaamse mannen altijd bij moeten brengen om respect te hebben voor vrouwen, maar omgekeerd zouden vrouwen dat respect toch ook moeten hebben? Vrouwen klagen vaak (terecht) over het gedrag van mannen, maar wat leren we onze vrouwen over het hebben van respect voor onze mannen? Is het ok om te liegen tegen je partner, die (jarenlang) te laten geloven dat het kind van hem is, hem voor dat kind laat zorgen, en hem van dat kind laat houden wetende dat het kind niet de zijne is? Jammer genoeg komt het dan juist vaker voor bij stelletjes waarbij de man dan juist goed zorgt voor het gezin, maar dat “goed zijn van de man” door de vrouw verward wordt met zwakte, of de man is dan niet spannend genoeg.

De mens bedriegt elkaar dageljks, de uitzonderingen niet nagesproken, maar wanneer we deze resultaten van moord en geweld terugvinden in de maatschappij, zou het misschien ook goed zijn om te kijken naar het aandeel van beide partijen. Het hoeft niet altijd zo te zijn dat de vrouw het slachtoffer is en de man de initiele dader is geweest in bepaalde gevallen. Vrouwen zijn ook eerder bewust of onbewust in staat tranen te laten zien, en mannen tonen hun teleurstelling of pijn meestal door zich boos uit te laten. Vaak wordt dan verondersteld dat de vrouw het slachtoffer is.

In mijn bescheiden opinie lijkt het verstandig dat we ons nu ook meer gaan richten op de opvoeding van onze jonge vrouwen, los van de organisaties die steeds de mannen willen onderwijzen in hoe een voorbeeldige man te zijn, en een stabiel gezin te onderhouden. Misschien ook een vrouw mit’ vrouw?….

Suriname is een vredig land , omdat het zo uniek is dat er in dit land een moskee en een synagoge naast elkaar staan. Maar hoe vredig leven we in de werkelijkheid met elkaar? Als vervolg op het stuk van psychologische oorlogvoering, waarin de psychologische burgeroorlog uiteengezet wordt, valt het op dat het logischerwijs allemaal begint bij de communicatie.  Communicatie is afgeleid van het latijns woord: “communicare” en stoelt op het concept van: “samen bouwen”.  Samen bouwen door te communiceren met jezelf en dan door te communiceren met elkaar. Het verondersteld dus het gegeven dat door een constructief samen komen en praten met elkaar er opbouw plaats kan vinden. Hoe opbouwend praten of communiceren wij met onszelf, laat staan met elkaar?

Het is opvallend dat men vaak bepaalde onderwerpen zoals politiek en religie  vermijdt om over te discussieren, en dat is terecht…..of niet…? Of ook wanneer we het bijvoorbeeld hebben over de omgang van een leerling op school, patïent bij een bepaalde gezondheidskliniek, of  een burger die zich naar een bepaalde overheidsinstantie begeeft. In deze gevallen is de heersende gedachtengang  om de dienstdoenden met een zowat min of meer  reeds van tevoren onderworpen geest te benaderen. Het zal in je voordeel werken als je ze “lief” aankijkt. Want het uiten van je mening staat gelijk aan het niet hebben van respect voor de ander. De universele geest functioneert het best wanneer die op basis van gelijkwaardigheid functioneert. Wanneer  twee of meer individuen op gelijkwaardige basis met elkaar communiceren kan er gebouwd worden. Deze vorm van communicatie begint logischerwijs bij jezelf. Als je niet eens eerlijk kan zijn met jezelf, hoe kan je dat dan met een ander? En als je niet eens voor jezelf aanvoelt op een rustgevende manier vooruit te willen komen, hoe ga je dat dan kunnen bewerkstelligen met een ander?

Vrijheid van meninsuiting? Maar wat het meest opvalt is, in mijn bescheiden opinie; is dat wanneer men deze stagnerende onderwerpen bespreekbaar wil maken met de bedoeling om uit deze destructieve comfortzone te geraken, er vaak de uitlating gedaan wordt dat er dan ruzie gezocht wordt…? “war is already upon us”, en in dit geval de psychologische burgerooglog.  Wanneer we over deze zaken stil moeten blijven, behoud ons zwijgen  de ‘zoete’, maar oncomfortabele vrede dan juist niet, waardoor juist het onrecht of deze psychologische burgeroorlog in stand wordt gehouden? Respect is een van de basis ingredïenten voor omgang. Wanneer er opmerkingen worden gemaakt en-of vragen worden gesteld met de bedoeling het geheel te doen ontwikkelen, zal een repressieve en boze reactie een oplossing brengen? En als de opmerkingen of vragen technisch niet correct zijn, is een technisch onderbouwd argument dan niet constructief en vooruitstrevend in plaats van een emotionele reactie die verblind is van nuchterheid en rede? Mijn volk gaat ten onder, door een gebrek aan kennis (Hosea 4:6) Het is juist een gelegenheid voor de verkondigers van moraal en liefde om de intentie van hun boodschap met meer geldigheid en geloofwaardigheid te omkleden door op een voobeeldige manier in alle rust en vrede antwoorden te geven waar mogelijk is. En, waar de antwoorden uitblijven, om dan te trachten om samen met de vrager daaruit te komen.  Hierdoor ontstaat de kans dat kracht en kennis  in de gemeenschap bij alle individuen toeneemt.

De verkondiger van liefde en moraal zou dan ook de eerste  persoon moeten zijn om de vragen openhartig en liefdevol te beantwoorden, waardoor meteen ook het voorbeeld gegeven wordt om te laten zien op wat voor  liefdevolle manier dat ook gedaan kan worden. Communicatie met als motief ‘samen bouwen”, werkt dan ook het beste wanneer we ons openstellen voor elkaars waarheden die verankerd liggen in onze gedachten. De “lijn” zou open moet staan, en niet afgesloten moeten zijn. Natuurlijk blijven we positief en hopen we dat Suriname ooit dat punt bereikt waar we over alle onderwerpen openhartig kunnen babbelen, niet met de bedoeling om maar steeds ons gelijk te krijgen, maar op basis van een gezamenlijke evaluatie waarbij het doel gericht is op samen bouwen.

Rumi Knoppel

Surinaamse jongeren namen de volgende gedragslijnen over van De Nationale Assemblee als voorbeeld voor hun eigen vergaderingen van hun nieuw opgerichte organisatie. De jongeren meenden dat door deze gedragslijnen over te nemen het aspect van samenwerken effectief en constructief gerealiseerd zou kunnen worden. Gedragslijnen voor DNA-leden TIJDENS een spreekbeurt:

1.Uw mobiel NIET UITZETTEN en ook NIET op SILENT ZETTEN want u moet telefonisch bereikbaar zijn, VOORAL tijdens de vergadering. U kunt het niet maken om MEER aandacht te schenken aan de onderwerpen van landsbelang dan aan uw privébelangen.

2. Voelt u zich vrij om te pingen of te bellen, dit liefst TERWIJL de spreker aan het woord is.

3. Het meest geschikte moment om de krant te lezen, is wanneer de spreker aan het woord is. (Niet thuis, want dan gaat u in uw privétijd.)

4. TERWIJL de spreker aan het woord is, is het verstandig om met uw collega de ditjes en datjes van de dag te bespreken. Een ander en beter geschikt tijdstip gaat u niet vinden vanwege de drukte van uw persoonlijke werkzaamheden. Wanneer de leden van de vergadering dit effectief genoeg doen, zal het gewenste “onder de markt en animal farm” effect respect van het volk afdwingen.

5. Uw mening en kritiek het liefst uiten TERWIJL de spreker NOG aan het woord is. Doe dit liefst zo LUID en ONDUIDELIJK mogelijk. De spreker NIET laten uitpraten is bovenal constructief voor een goede en opbouwende communicatie.

6. Bij het uiten van uw mening is het zeer belangrijk om zo persoonlijk mogelijk gericht te zijn. Dit DIENT het ALGEMEEN BELANG. U dient deze gedragslijnen strikt op te volgen. Zo toont u respect aan de spreker en het volk door uw onverdeelde aandacht NIET te geven. U realiseert bovenal een productief en strategisch vergader effect. Swit’ Sranang, verontschuldig mijn satirische benadering. Maar er wordt vaker geconstateerd dat de communicatienorm van Surinamers over het algemeen bestaat uit het gegeven dat beide of meerdere partijen op hetzelfde moment zich uiten waarbij er niet naar elkaar, maar naar zichzelf wordt geluisterd. Het woord communicatie is afgeleid van het Latijns woord communicare, hetgeen betekent: delen met, IETS GEMEENSCHAPPELIJKS MAKEN en stoelt op het principe van ‘samen bouwen’. Mijn hoop is dat wij als Surinamers meer naar elkaar gaan luisteren. Mogen we daarin slagen dan verkeer ik onder de bescheiden veronderstelling dat het ontwikkelingstempo van Suriname drastisch zal verhogen.

Rumi Knoppel